Stetment

Dream’s ashes
Inevitable sorrow in the coldest winter of my life has metamorphosed into Persian cypresses directly representing my distress. I do not believe that the revival of an unpleasant truth could ease our minds; perhaps, it would remind me that all of us have to accept the same fate. My cypresses represent those people whose dreams are not fulfilled owing to human wrong decisions; cypresses, but not evergreen, symbolize the grief of thousands of people.
The oldest known living cypress in the world is in Yazd, Iran being four thousand years old. The evergreen tree is a symbol of eternal life, truthfulness, and fairness sacred to Persians. Cypress was the most popular tree used in Persian gardens, and accordingly, displayed in carpets and miniatures having a concept of mystery, mysticism, and myths surrounding them. What you see here is abandonment of hope representing sorrow and Persian cypress, what we call the homeland symbol, seemingly, yet have no power to keep their roots in the soil.
Dedicated to one hundred and seventy-six Iranian cypresses
Mahsa Alikhani / Winter 2020

خاکـــ….ستر رویا
اندوهی اجتناب ناپذیر در سردترین زمستان عمرم به هیبت سروهای ایرانی درآمد تا نمایشی بی واسطه باشد از پریشانی من، تصور نمی کنم که احیای یک حقیقتِ تلخ بتواند به آن جلوه عادت بدهد و چه بسا شاید یاد آور این باشد که ما از سرنوشت مشترک دیگر افراد همنوع مان گریزی نخواهیم داشت. سروهای من نمایشی هستند از مردمانی که رویاهایشان در شعله خشم نامتقارن ترین تصمیمات بشری خاکستر می شود، سروهایی نه در قامت همیشه سبز، بلکه در دود اندوه هزاران.
قدیمی ترین درخت ســـرو زنده شناخته شده در جهان با قدمت چهار هزار سال متعلق به استان یزد ایران است. درختی همیشه سبز و سمبلی از حقیقت و راستی که ایرانیان آن را مقدس می دانستند و نمادی بود از زندگی ابدی. سرو محبوب ترین درخت مورد استفاده در باغ های فارسی بود و بر همین اساس در فرش ها و مینیاتورها نمایان می شد و همچنین دارای مفاهیم رمزی- نمادین و دارای قدرت اساطیری بوده است. آنچه پیش روی شما است نمایشی از هجرت امید است در قاب های اندوه و در قامت سرو ایرانی، آنچه ما نماد وطن می خوانیم اش که گویا دیگر خود تابِ ریشه در خاک ندارد.
تقدیم به یکصد و هفتاد و شش سرو ایرانی
مهسا علیخانی / زمستان 1398